30 kwietnia

I oto nadszedł ostatni dzień kwietnia; jak ten czas szybko leci, ani człowiek się nie obejrzy, a już kończy się miesiąc, który nie tak dawno się rozpoczął... Generalnie dużo się dzieje, a tak de facto jesteśmy w tym samym miejscu...

Przeszło tydzień temu, jak już ostatnio pisałam byliśmy u androloga; pamiętam, że kiedy wróciliśmy do domu i położyłam się do łóżka, do moich oczu zaczęły napływać łzy, kiedy mąż zauważył, że płaczę, przytulił mnie do siebie, zaczął obcierać moje łzy i mówił, że mam się nie martwić, że na pewno wszystko się dobrze skończy... Gdybym miała tylko taką pewność, nie uroniła bym ani jednej łzy..., ale w chwili obecnej tak ciężko je powstrzymać.... Czekanie na wyniki badań i pytanie- co dalej? co będzie, gdy nie wyjdą one takie, jakie powinny być? Jeszcze nigdy nie czułam się aż tak źle; kiedy widzę i słyszę, że osoby, które brały ślub w tym samym czasie co my lub trochę później- lada dzień będą rodzicami, a my.... ? My, nadal jesteśmy w punkcie wyjścia.. A przecież na początku naszej wspólnej drogi zapowiadało się tak pięknie- plany, marzenia.. nie chcieliśmy decyzji o dziecku odkładać na późniejszy termin- od samego początku naszego małżeństwa, byliśmy nastawieni na starania o dzidziusia- właśnie najgorsze to jest chyba to, jak człowiek ma wszystko tak poplanowane- bo jak widać na naszym przykładzie, nie zawsze jest tak, jakbyśmy tego chcieli i nawet jeśli wydaje się nam, że jesteśmy już gotowi- zdecydowani- pragniemy czegoś bardzo i z utęsknieniem na to czekamy nie zawsze to osiągamy....

Na pozór mogło by się wydawać, że jesteśmy szczęśliwą rodziną- znaczy się małżeństwem- myślę, że ktoś, kto "patrzy" na nas z zewnątrz sądzi, że my to jesteśmy szczęściarze, że mamy tak wiele i to nie z pomocą żadnego kredytu- mamy gdzie mieszkać, mamy prace... Cieszę się z tego, co osiągnęliśmy, co mamy, ale do pełni szczęścia brakuje nam jeszcze kogoś; kogoś, kto po części będzie mną, a po części moim mężem- owocu naszej miłości... Z utęsknieniem na to czekamy- jest iskierka nadziei- poniekąd pierwsze kroki poczynione w tym kierunku- bo znaleźliśmy w końcu kogoś, kto będzie umiał nam pomóc- nie jest powiedziane, że finał na pewno będzie szczęśliwy, ale kto wie- trzeba wierzyć, że się uda, bo wiara czyni cuda....

Dzisiaj dowiedziałam się, że znajomi, którzy mają 10-letni staż małżeński, spodziewają się dziecka.. Z tego co wiem, to do tej pory nie chcieli mieć dzieci, bo stawiali na karierę, rozwój osobisty i zawodowy, zwiedzanie świata i na mnóstwo innych rzeczy i mówili, że do szczęścia nie są im potrzebne nieprzespane noce, pieluchy, kolki itp. Najbardziej nie mogę zrozumieć tego, że tam, gdzie czeka się z utęsknieniem na dziecko, zawsze coś jest nie tak, a tam, gdzie dziecko nie jest mile widziane pojawia się bez problemu..Nie umiem sobie tego wyjaśnić, jedyne co, to po prostu mówię sobie, że tak to jest, bo los jest przekorny...