Znów ta "paskuda" zaatakowała..

Od kilku dni mam nieplodnosciowego doła.
Mąż pokazywał mi na fejsie, że nasza znajoma, która rok temu wyszła za mąż, właśnie urodziła; znów to do mnie wróciło i uderzylo z podwójną- nie z potrójną siłą- takie uderzenia prosto w twarz- jak w boksie prawy i lewy sierpowy i po raz kolejny odniosłam klęskę, ja po prostu  zostałam znokautowana, ja wiem, że ten stan jest przejściowy i to minie, bo musi minąć, ale to pewnie przez to, że kilka dni temu  obchodziliśmy nasza 5 rocznicę ślubu, sięgając pamięcią wstecz, miało być tak pięknie, a jest jak jest; dzisiaj nasze dziecko miało by już co najmniej 3 latka i wg naszych planów miało być 2 dziecko, a jak widać nasze plany i marzenia rozsypały się na strzępy, czasem nie jestem w stanie poskładać, posklejać tych brakujących części, bo są takie rzeczy, że jest to po prostu niemożliwe..  nadszedł kryzy, to wszystko mnie przytłacza... bo kilka dni po naszej rocznicy przyszła ta nieszczęsna @.
Kolejni znajomi - właśnie dzisiaj- jakies 3 godziny temu przyszła na świat ich córeczka- co oznajmił nam przez MMS szczęśliwy tatuś-, co prawda są po ślubie dłużej niż my, ale ona jest 2 czy 3 lata młodsza ode mnie, a jej mąż jest w moim wieku.... dzisiaj mama oznajmiła mi, że mojemu kuzynowi wczoraj urodził się syn- oni też mają nieco krótszy staż małżeński niż my.
Te wszystkie wiadomości spadły na mnie,jak grom z jasnego nieba i to akurat w tym trudnym dla mnie czasie...
Męczy mnie już branie tych leków, coraz częściej źle się czuje, nie wiem czy jest to właśnie efekt tych leków, czy czego, ale ostatnio miałam kilka takich dni, gdzie było mi tak słabo, było mi niedobrze, bolała mnie tak dziwnie glowa- ja sobie to nazywam burza hormonow- takie uczucie jakby ktoś wylewał mi od czubka głowy na czoło jakiś olej czy taką ciężką substancje;
Ja już po prostu mam tego dosyć, zbyt wiele mnie to wszystko kosztuje... Czasem w tych trudnych chwilach mam ochotę wykrzyczeć : " Dajcie mi wszyscy święty spokój";
Modlę się o to, by ten paskudny czas minął jak najszybciej, bo cholernie daje mi o sobie znać... Tak, jak pisałam- zdaje sobie sprawę z tego, że taki nastrój jest chwilowy, że to za niedługo minie, że muszę go przetrwać...
Nawet dałam sobie takie niepisane "ultimatum", że daje nam czas do końca roku, a jak nic z tego nie wyjdzie odstawiam leki, przestaje jeździć na wizyty, na monitoring itd. itp. z drugiej strony pociesza mnie to, że dzięki tej naszej obecnej- mam nadzieję, że chwilowej bezdzietności, w przyszłym roku zostanie spełnione jedno z moich marzeń - czyli lot na Dominikanę i może uda się nam i to jeszcze w najbliższej przyszłości- "wypad"  za granice- może Egipt może coś innego- chcemy jeszcze gdzieś pojechać, wykorzystać max ten czas we dwoje...
Widzę, że mój mąż też niezbyt dobrze znosi te wszystkie radosne informację o kolejnej ciąży, czy pojawieniu się potomka u naszych znajomych, też go to męczy- ja to widzę, ale najgorsze jest to, że nie da się z tym nic zrobić....
Mąż zaczął robić mokse, czym bardzo mnie zaskoczył, bo ja nie nalegałam nie prosiła , a on sam od siebie zaczął ją robić; pow. Że robi to dla mnie- ja wiem, że nie tylko dla mnie, bo dla nas, bo przecież nam obydwóm zależy na dziecku; od kilku tygodni przyjmujemy pyłek kwiatowy, ale to nie głównie z powodu starań, wyczytałam, że pyłek ma bardzo dużo właściwości, minerałów i witamin; kupiliśmy całe kulki i mama zmieliła nam je w młynku do kawy także mamy teraz proszek, który podobno jest bardziej przyswajalny.


Przeczytałam ostatnio taką fajną, życiową książkę- oczywiście tematyka ciąży również wystąpiła, ale jest tam kilka pięknych cytatów:

"A może najprościej jest nie myśleć i nie rozkładać życia na czynniki pierwsze. Może brać od niego wszystko, co nam oferuje i nie kręcić nosem. Nie pozycjonować niczego i nikogo, a zwłaszcza siebie..."