Te problemy....

‌Byłam ostatnio na wigilijce- nie pisała bym o tym, gdyby nie jedno wydarzenie... Mianowicie, kiedy zaczęłyśmy wchodzić na sale i ściągać kurtki/ płaszcze, jedna z moich koleżanek palnęła na cały głos: " nasza przełożona ( tutaj wymieniła imię) jest w ciąży", faktycznie potwierdziła ten fakt i rozległy się gratulację, a mnie zrobiło się jakoś tak smutno na sercu, ale starałam się tego w ogóle nie pokazywać na zewnątrz... Spotkanie trwało, jedliśmy, gadaliśmy, śmialiśmy się, opowiadaliśmy różne ciekawe historie związane z nasza pracą; pod koniec imprezy poszłam do wc, gdzie spotkałam się z moją bezpośrednią przełożona- byłyśmy sam na sam- nie było to może odpowiednie miejsce na taką rozmowę, ale wiedziałam, że nigdzie indziej nie uda się nam tak szczerze porozmawiać- pogłaskałam ją po brzuchu - chciałam powiedzieć- zazdroszcze Ci, ale w końcu wypaliłam- " wiesz, jak się ciesze, że będziesz miała dziecko"- a ona na to: " a ja nie, bo ono w ogóle nie było planowane- nie chcieliśmy mieć 2 dziecka"-
wiesz ile, ja bym dała za to, żeby być w ciąży, o niczym innym nie marzę aż tak bardzo", przytuliła mnie mocno i powiedziała- " wiem", a ja zdziwiona zapytałam- " skąd wiesz? Nie mówiłam Tobie ani nikomu innemu z firmy o moim problemie"- powiedziała, że wie, bo kiedyś padło hasło, że my staramy się o dziecko,tylko nam nie wychodzi; pytała się co dalej, jak to znoszę itd. i nagle mi mówi, że jej dziecko, które nosi pod sercem urodzi się chore- zamurowało mnie, nie wiedziałam co mam powiedzieć, nagle ona mówi: " wiesz, nie jestem gotowa na zdrowe dziecko, a co dopiero na chore", Zaczęłam ją pocieszać tym, że zdarzały się przypadki, że rodzice będąc w ciąży dowiedzieli się, że ich dziecko urodzi sie chore, a kiedy przyszło na świat, okazalo sie zdrowym, pięknym dzieckiem, które dostało 10 punktów w skali Apgar; nie możesz się za bardzo przejmować tym, bo to nie jest jeszcze nic pewnego, a przejmowanie się nie służy absolutnie dziecku", rozmawiałyśmy  może z 5 minut, miałaś zadzwonić, martwiłam się.." -" przepraszam, nie chciałam o takich rzeczach mówić przez telefon"; sytuacją z tą jej ciąża bardzo ją przygnębiła- od kiedy ja znam, zawsze była radosna, uśmiechnięta, lajtowo podchodziła do życia- w takim sensie, że nie było dla niej problemu niedorozwiazania - przynajmniej takie ja miałam odczucia- a teraz patrzyłam na jej smutną, przejęta twarz- " Agata, ja na prawdę nie wiem co mam robić", kompletnie nie wiedziałam co w takiej sytuacji mam powiedzieć, ale wydusiłam " chyba nie myślisz o usunięciu dziecka? Urodzisz, a wszystko jakos się ułoży- musi się ułożyć- wierze w to, że będzie dobrze, nie można się załamywać"- pocieszałyśmy się nawzajem...

‌wróciłam do domu i cały czas myślałam o tej rozmowie; jakim ona obdarzyła mnie zaufaniem, że powiedziała mi o swoim problemie- nie wiem, czy ktoś z formy jeszcze o tym wie, ale ja osobiście bardzo mocno przejęłam się tą sytuacją, bo bardzo lubię tą dziewczynę i zrobiło mi się jej po prostu żal.... Nie mogłam w nocy spać; w mojej głowie kłębiły się myśli- my- czekający na dziecko i ona w ciąży z chorym dzieckiem; nie jeden powie, że takie problemy, to pikuś i de facto to żaden problem, ale dla nas- ludzi borykających się z takimi właśnie problemami,to spory orzech do zgryzienia....
‌w przyszłym tygodniu chcę z mężem pojechać do Częstochowy- kiedyś sobie obiecałam, że jak zdam mature i później znajdę męża, to pojadę podziękować za to, ale jak do tej pory nie wywiązałam się z tej obietnicy; korzystajac z tego, że bedzie to poczatek Nowego Roku, pojadę tam podziękować za te wszystkie rzeczy, otrzymane łaski i prosić o pomyślne rozwiązanie naszego problemu, o dar mądrości i rozumu w podjęciu odpowiedniej decyzji związanej z naszym macierzyństwem, a także za wszystkie pary zmagające się z problemem niepłodności oraz za moją przełożoną żeby wszytko dobrze się skończyło....