Płacz, smutek, żal... Gorzki smak porażki..

Tak naprawdę nie wiem od czego zacząć; długo zbierałam się za napisanie tego wpisu. W sumie nic nowego nie mam do powiedzenia, ale niektóre zdarzenia sprzed kilku lat, dzisiaj znów ujrzały światło dzienne i odnowiły powstałe wtedy rany w sercu...
Ale do rzeczy; zmieniliśmy lekarza na innego ( na naszej niepłodnościowej drodze był to chyba 8, czy 9 lekarz); byłam na wizycie i wtedy to został mi odebrany najmniejszy cień nadziei, została ona ze mnie wyssana tak,żeby nie pozostawiać żadnych złudzeń... I tak się obecnie czuję; lekarz rzeczowy, sympatyczny,miły itd. co mnie zaskoczyło to to,że nie pozwolił mężowi wejść ze mną  do gabinetu, kiedy zapytałam go o tą możliwość i zaznaczyłam od razu,że jesteśmy zdecydowani na inseminację. Byłam sama, pan dr nie badał mnie ( bo w sumie i po co, skoro tydzień temu miałam robione USG i wszystko było dobrze)... Lekarz spokojnie przeglądał naszą dokumentację medyczną- najpierw zaczął od wyników męża, potem przeszedł do moich; nagle mówi mi,że przyszłam do niego z gotową receptą i on nie ma już co robić, nie wiedziałam na początku o co mu chodzi, więc zaczął powoli wyjaśniać- było robione hsg?
,tak- odpowiedziałam: i to niejedno panie dr, a on mi odpowiedział: a po co tyle razy?
- nie wiem,nie jestem lekarzem..
- i laparoskopia była, a ona z tych wszystkich dokumentów jest najbardziej wiarygodna, więc po co resztę tych badań było wykonanych, skoro dostała już pani jasną i konkretną odpowiedź?
- ale panie dr, rok temu w hsg wyszła obustronna obustronna drożność,więc pani wykonująca ten zabieg przecież nie wyssała sobie tego z palca; łatwo jest napisać,że coś jest niedrożne, bo to nie sztuka,ale pisząc, że jajowody są drożne,to trzeba mieć jakieś podstawy do tego, panie dr, to badanie było wykonane dokładnie...
i nagle słyszę "kontratak":
- dobrze, skoro są drożne,to czy przez ten rok udało się pani zajść w ciążę? Skoro pani twierdzi, że owulację były, leki hormonalne pani brała itd.jest pani uparta,(jak osioł)....
Długo powstrzymywałam się od tego, aby nie wybuchnąć płaczem ( dobrze przecież wiedziałam, że diagnoza niedrożnych jajowodów wyszła kilka lat temu i nie jest to coś nowego, ale emocje były silniejsze ode mnie), ale w końcu łzy same zaczęły lecieć, próbowałam dyskutować z panem dr i mówić, że ja w dalszym ciągu miałam nadzieję, że łudziłam się,że się uda skoro wyszła obustronna drożność, ale on powiedział mi, że cudów nie ma i że jestem chyba jedyna pacjentka ( którą miał) która mimo że znała przyczynę niepłodności, traciła tyle lat na to, żeby się łudzić; w końcu mówię mu, że ja nie jestem lekarzem, a kiedy trafiłam do ostatniego mojego Pana dr,on dawał iskierkę nadziei na to, że coś może z tego być, nie przekreślał, a kiedy uzyskaliśmy w hsg obustronna drożność jeszcze bardziej " byliśmy" nakręceni; po laparoskopii 2 lata temu mówiono mi,że jedyną szansą na nasze własne dziecko jest in vitro-, ale tak jak dzisiaj powiedziałam to panu dr, to do mnie nie dotarło, mimo że wtedy i w sumie dzisiaj wylałam morze łez, słyszałam tylko to,co chciałam słyszeć i mówiłam,że udowodnię innym to, że uda mi się zajść w ciążę naturalnie,ale jak zwykle się z tym wszystkim przeliczyłam... Pan dr powiedział,że nie podejmuje się inseminacji w naszym przypadku ( podziękowałam mu za szczerośč i uczciwość)- powiedział, że nie będzie nas naciągał, chyba że bardzo tego chcę, ale on już dzisiaj wie,że nie przyniesie to żadnego rezultatu, bo pewnych rzeczy nie da się przeskoczyć... Powtarzał i pokazywał w dokumentach, że przyczyną naszej niepłodności są niedrożne jajowody i że to się nie zmieni, że trzeba to przyjąć i zaakceptować; choć ciężko mi jest pogrzebać nadzieję, jak to mówią,ona umiera ostatnia- u mnie właśnie umarła dzisiaj... Byłam na prawdę bojowo nastawiona, myślałam, że przezwycięże ta francę- wróciłam do robienia moksy, ostatnio kupiłam plastry borowinowe,piłam zioła na zrosty, ale po dzisiejszej wizycie wszystko poszło automatycznie w odstawkę,nic się już nie liczy...
Dostaliśmy namiary na klinikę leczenia niepłodności, kiedy myślę o tym wszystkim,  łzy napływają mi do oczu, tak bardzo jestem rozdarta; bardzo to przeżywam- biję się z myślami i próbuje sobie odpowiedzieć na pytanie co dalej? Zauważyłam ,że dla mojego męża podjęcie decyzji związanej z naszą przyszłością przyszło od tak- postanowione i oczywiste, choć dla mnie nie jest to w ogóle oczywiste; czekam tylko na pytanie mojego męża- i gdzie w tym wszystkim jest Twój Bóg? Tyle się do niego modliłaś tymi różnymi modlitwami i co? Wiem, że jest w tym jakiś sens, zdaje sobie rowniez sprawę z tego, że nie jesteśmy jedynymi osobami,które są w takiej sytuacji... Trzeba podjąć właściwe kroki, a ja nie wiem co robić.... Kolejny raz przekonuje się na własnej skórze o tym,że życia nie da się zaplanować....