Kolejne "wytknięcie" nas,jako osób zmagających się z niepłodnościa-jesteśmy gorsi...

„Gdy zobaczysz w Jej oczach łzy…nie pytaj dlaczego, i tak Cię okłamie…ale bądź przy Niej…i oboje milczcie…dla Niej cisza to lekarstwo…(…) Bo Ona jest inna…Ona ma swój świat…zamyka w sobie cały ból…chce go udusić, a później wypłakać…cały czas z nim walczy…nie umie się zwierzać, za bardzo Ją to boli…(…) wszyscy Ją mają za zakręconą dziewczynę, która cały czas się śmieje…ale Ona się śmieje żeby nie płakać…gdy popatrzysz Jej w głąb oczu…poznasz prawdę…tylko tak możesz zobaczyć co Ona czuje…i jaka naprawdę jest…”

   Ale sie dzis zdenerwowalam, do takiego stopnia,ze bardzo niewiele brakowalo, azebym sie rozplakala... Znowu poczulam sie wytknieta, innna i po prostu gorsza... Tak bardzo mnie to zabolalo, ze nie moglam sie pozbierac... Nikt nie rozumie tego, co czuja osoby dotkniete nieplodnoscia, dopoki sami tego nie doswiadcza na wlasnej skorze... Czasem-w takich sytuacjach mam tego wszystkiego dosyc-przerasta mnie to wszystko... A o co poszlo? Jak juz kiedys pisalam, w styczniu bylam w szpitalu i mialam robione hsg,jako ze jestem ubezpieczona u meza w pracy w grupowym ubezpieczeniu pzu, powinno mi przyslugiwac odszkodowanie za pobyt w szpitalu wyplacane od pierwszego dnia pobytu -zeby ktos mnie zle nie zrozumial-nie chodzi mi w tym momencie o pieniadze, choć z drugiej strony, skoro miesiecznie z wyplaty mojego meza pobierana jest skladka w wysokosci prawie 50zl,to czemu mam nie skorzystac z przywileju, jaki mi przysługuje- ale niestety otrzymalam dzis decyzje odmowna, bo jak sie okazuje, leczenie nieplodnosci i tym samym pobyty w szpitalu zwiazane z ta jednostka chorobowa sa wylaczone z wyplaty odszkodowania... Ja sie pytam,czy nieplodnosc nie jest taką samą choroba jak inne? Czemu my- zmagajacy się z taką straszną chorobą jesteśmy wytykani palcami? czemu jesteśmy pomijani? że niby co- niepłodnosć, to nie choroba? To bardzo poważna choroba, która niejednokrotnie prowadzi do ciężkiej depresji. Bo człowiek w pewnym momencie "walki" zaczyna mieć tego dosyć- przerasta go to wszystko... widzę po sobie- ciągłe latanie, to wizyta u jednego lekarza, to spotkanie z instruktorem modelu Creightona, to zrobienie - wcale nie takich tanich badań, to kolejne badania usg robione w odpowiednim dniu cyklu- (często trzeba tak kombinować, bo nie zawsze można wziać urlop), pobyty w szpitalach (przebywanie z kobietami, które są w ciąży), które nie należą do przyjemnych, ból- niejednokrotnie nie do wytrzymania, cierpienie, łzy, rozpacz... Dlaczego tak jest? Kolejna sytuacja, w której osoby zmagajace się z niepłodnością są traktowane jak "wyrzutki"- jak ktoś inny, a zarówno ktoś, kto tak de facto nie jest chory, tylko po prostu nie ma dzieci... ach, jak to boli.... co my możemy, ze jest, jak jest? przecież to nie jest nasza wina? Dlaczego przez to, że chcemy dać nowe życie- chcemy mieć własne dzieci, musimy aż tak bardzo cierpieć?  Serce mi pęka, nerwy powoli puszczają, a potem ludzie się dziwią i mówią, że stałam sie jakoś nerwowa...a jak tu nie być nerwową? kiedy moje życie kręci się od badania do badania, od wizyty do wizyty, od jednego usg do drugiego, od planowania i ustawiania moich dni wolnych na wizytach i działaniach zwiazanych z naszą niepłodnoscią....
W sobotę zażyłam 2 tabletki, które otrzymałam podczas piątkowej wizyty u siostry, czułam się po nich fatalnie, a na dodatek jeszcze byłam w pracy, nie mogłam się na niczym skoncentrować, czułam się nieswojo, było mi niedobrze, ale kogo to w sumie obchodziło- jesteś w pracy i masz pracować, reszta nas nie interesuje- sprawy prywatne muszą zostać za drzwiami firmowych drzwi... i tak to jest... a jak tu pracować, gdy moje ciało odmawia posłuszeństwa? nikt tego nie zrozumie; musisz się uśmiechać do klientów, mimo, że ból rozrywa Ci pewne części ciała, a serce omal nie wypadnie z klatki piersiowej...
Brak mi słów, którymi można by było opisać to, co aktualnie przeżywam... Myślę, że osoby, które są w takiej samej sytuacji, jak my wiedzą o czym piszę... tego po prostu nie da się wytłumaczyć osobą, które nigdy nie miały problemów z poczęciem własnego dziecka, żeby zrozumieć ten stan, trzeba przejść przez to, co my przechodzimy... dopiero wtedy człowiek widzi, jak trudna, bolesna i cieżka jest to droga, która niby ma prowadzić do szczęścia... A nam nie jest dane to szczęście, my chyba nie możemy być szczęśliwi... tylko po co to wszystko i dlaczego to tak długo trwa? czasem mam ochotę porzucić to wszystko- powiedzieć dosyć- nie mam już sił, wiecej nie dam rady znieść tego wszystkiego, nie radze sobie z tym, nie potrafię uśmiechać się przez łzy- juz mi to nie wychodzić; znowu powróciły dni, w których częściej płaczę- oczywiscie wtedy, gdy nikt nie widzi- bo i po co mam wysłuchiwać: "Wszystko będzie dobrze, zobaczysz, to się kiedyś skończy"- takie słowa w ogóle mnie nie pocieszają, a jeszcze bardziej rozrywają moje rany, które za nic w świecie nie chcą sie zagoić... Ostatnio nawet do tego stopnia byłam rozgoryczona, że chciałam "porzucić" te wszystkie moje modlitwy do świętych od spraw beznadziejnych, bo sobie pomyślałam, że skoro tyle czasu modle się do tych wszystkich świętych, którzy generalnie powinni w jakimś stopniu nam "pomóc", bo przecież zanoszą do Boga moje błagania- wręcz wycia- to chyba Bóg nie jest obojętny na nasze cierpienia i powinien coś z tym zrobić... już miałam się poddać- powiedzieć- skoro przez tyle czasu nic sie nie zmieniło, to koniec z modlitwami, ale jednak trwam w tym- nie jest łatwo, ale może sw. Rita bedzie tą skuteczną orędowniczką...Jutro wizyta u lekarza, który przepisze mi kilka badań krwi, resztę muszę zrobić prywatnie; w środę z rana wstawię się na pobór, w piątek po pracy do lekarza naprotechnologa i wiecznie coś...