Czekając na spełnienie naszego największego marzenia

Od jutra rozpoczynam urlop, odpoczynek od codziennej pracy, od obowiązków zawodowych, ale także i odpoczynek od starań- nie,zeby bylo jasne- nie rezygnuje z nich calkowicie, ale podczas urlopu chce choc na chwile zapomniec- byc wolna od badan, od czekania na dni plodne, od czestych usg, od kochania sie tylko w dni " najbardziej" odpowiednie itd. Powoli zaczynam godzic sie z tym, ze i nasze malzenstwo jest jednym z tych,ktore raczej nie doczeka sie wlasnego potomstwa. Kilka dni temu kiedy po calym dniu polozylam sie spac, od niepamietnych czasow, do moich oczow naplynely lzy, bo myslalam o godzeniu sie z tym, ze nie jest dane mi byc matka; tak trudno to zrozumiec i zaakce9ptowac taki stan rzeczy, ale chyba juz nie chce dalej tak isc w zaparte i z uporem maniaka, za wszelka cene walczyc o swoje wlasne dziecko; widocznie Bog tak chce, widocznie taki jest Jego plan.. no coz, choc nie do konca na to przystaje,ale niestety musze przyjac to, co zsyla mi los... Bo przeciez nawet staj

Dzisiaj znów dowiedziałam się, że 2 znajome są w ciąży- jedna trochę starsza ode mnie ze stażem małżeńskim większym niż nasz, ale mają już 10, czy 11 letnią córkę, druga znajoma- młodsza ode mnie- staż małżeński tylko o miesiąc krótszy niż nasz; z tego co wiem, to ta druga koleżanka też starała się z mężem o dziecko zaraz po ślubie i niestety nic nie wychodziło; przyjechali niedawno z wakacji i okazało się, że będą mieli pamiątkę- kiedy usłyszałam te nowiny powstrzymywałam się, aby nie uronić łez- szczerze myślałam, że ten etap mam już za sobą, lecz chyba zawsze- póki sama nie jestem w ciąży- takie nowiny o ciąży znajomych będą sprawiały, że na mojej twarzy pojawią się znów łzy- gorzkie łzy rozpaczy, beznadziei, bezsilności... kilka razy myślałam o tym, czy aby czasem nie jest to jakaś "kara", bo na prawdę została wymierzona w samo sedno i spełniła swoje zadanie... brawo- komuś się udało, tylko dlaczego, ktoś cieszy się z ludzkiej tragedii? z ludzkiego nieszczęścia i dlaczego

Kilka dni temu, kiedy siedziałam w aucie przed jednym z większych sklepów czekając na znajomych, obserwowałam ludzi- wchodzących i wychodzących z niego- przez tą chwilę, kiedy tam siedziałam, najwięcej zaobserwowałam rodzin z dziećmi i kobiet spodziewających się własnego maleństwa- i wtedy tak w duchu sobie pomyślałam- Boże, dlaczego tak mnie doświadczasz? dlaczego sprawiasz, bym świadomie grzeszyła- cholernie zazdroszcząc innym tego, na co ja tak bardzo od dłuższego już czasu czekam? w mojej głowie kłębiły się różne myśli, ale w końcu dotarło do mnie, że moje życie nieco się różni od tych ludzi, którzy doczekali się własnych dzieci, bo ja- my niestety jesteśmy nadal w punkcie wyjścia... Czasem czuję się, jakbyśmy nic nie robili z tą naszą niepłodnością, czuję się po prostu bezradna, jakbyśmy stali w miejscu pogodzeni z całą tą naszą sytuacją... ale ja nie chcę się z tym godzić, nie potrafię przyjąć do wiadomości tego, że może nie będzie nam dane zostać biologicznymi rodzicami... jedna