Zaakceptowałam sytuacje taką, jaka jest....

To, że  ktoś ma dzieci, to jest całkiem normalne- przecież prawie każde kochające się małżeństwo prędzej czy później doczeka się potomstwa, no chyba, że od razu zakładają, że nie będzie miejsca w ich życiu na dzieci lub pojawią się problemy z poczęciem...
Przyzwyczailiśmy się do tego, że jesteśmy sami w dwójkę-  nie było  dziecka rok po ślubie , nie ma i teraz... Jak coś z góry  ustalonego i każdy wie, że  tak ma być, bo i nasi znajomi i rodzina przyzwyczaili się do tego, że jesteśmy sami...
Choć  cały czas nosze w sercu pragnienie posiadania własnego dziecka- nigdy nie przestało to być  moim największym marzeniem, ale nie walcze już tak, jak kiedyś-  ze wszystkich sił... nie jest tak, że mniej mi zależy, że odpuścilam, życie toczy się  dalej, z dnia na dzień jestesmy starsi, ale też  nikt niczego nam nie obiecywał, więc jest, jak jest.. czekamy, może w końcu wydarzy się cud... owszem wciąż jeszcze bolą  wieści o tym, że znajoma, czy sąsiadka albo młoda  dziewczyna, która  jakiś  czas temu wyszla za mąż-  jest w ciąży; czasem te zdziwienia, pytania- tak szybko się  udało?? No widzisz, jednym to życie układa  się tak, jakbysmy my chcieli, żeby  to bylo nasze życie, ale jak to tak ładnie  powiedział  ksiądz  na tegorocznych rekolekcjach- " każdy musi sam przeżyć swoje własne życie- nie żyć życiem kogoś innego, żyć  swoim własnym życiem, tym co dał  nam Pan Bóg i z sytuacją taką, a nie inną"...
Nie poddaje się, nie składam broni, nie mówię dosyć, ale też nie robie nic ponad moje siły- dalej oczywiście się staramy, przestrzegamy ważnych " zasad" związanych z tą tematyka, ale nie śledzę już kalendarza i nie szukam tych kilku dni w miesiącu, w których  może   akurat by się  udało, nie płacze i nie rozpaczam z tego powodu, że  pojawił się  okres-  no lepiej by było,  gdyby się nie pojawił, no ale cóż...- staramy się teraz bardziej cieszyć  soba nawzajem- nie wymuszać na sobie tego, że akurat dzisiaj trzeba- nawet, jak nam sie zwyczajnie nie chce- nie ma już  czegoś takiego- inaczej jest jak jeden chce, a drugi akurat nie ma ochoty, ale to jest inna inszosc...a może nie przeżywam już tego tak bardzo, bo całym moim światem  stała się  moja mała- roczna chrzesniaczka, dla której ciocia straciła głowę, ktora jest moim małym promyczkiem słońca...

"Biegniemy" do przodu; ja dalej praktykuje picie octu jablkowego przed glownymi posilkami, dalej pijemy na noc zaparzony len, dalej cwicze codziennie na orbitreku- juz po 35 minut dziennie, dalej staram sie wypijac dziennie min.1.5l wody z wit.c i sola himalajska- choć  waga praktycznie stoi w miejscu, ale nic nie przychodzi od razu- żeby  uzyskać  jakieś  efekty trzeba troche czasu, także  poczekamy zobaczymy- będzie, co będzie-  nie po naszej myśli-  trudno i tak czasem bywa...