Czy dla nas adopcja?

 

Kiedyś, kiedyś… chyba w maju?
Na ulicy…? Lub w tramwaju…?
Moją mamę spotkał tata.
Los obojgu figla spłatał,
Bo choć inne mieli plany,
Czuli, że są… zakochani!„Nie do wiary!”, myślał tata,
„Ja i miłość?! Koniec świata”.
„Och, och, och…”, szeptała mama,
„chyba kocham tego pana…”.

Tak zaczęło się to wszystko.
Wkrótce było weselisko,
pokój z kuchnią (na początku),
sto uśmiechów w każdym kątku,
w dzień tysiące chwil uroczych,
gwiazdy spadające w nocy
(potem piasek w oczach z rana)
i… czekanie na bociana.

Ale bocian – sami wiecie –
woli włóczyć się po świecie,
szukać żab na całym globie,
zamiast dzieci dźwigać w dziobie.

Zresztą może ja się mylę?
Wszędzie jest niemowląt tyle…
Może to nie boćka wina?
Może inna jest przyczyna…?

Tak czy owak, mama z tatą,
choć od lat czekali na to,
choć szukali w krąg pomocy,
choć robili, co w ich mocy,
żeby zostać rodzicami,
ciągle byli sami. Sami…!

Innym mamom, w wielkich brzuszkach,
słodko biły już serduszka
synków małych jak landrynki
i córeczek jak malinki.

A u mojej mamy – cisza…
Tylko tata czasem słyszał,
jak po domu nocą drepcze
i cichutko (do mnie…?) szepce:
– Tak bym cię przytulić chciała,
okruszynko moja mała…

Wreszcie tata rzekł: – Kochanie…
Jest też inne rozwiązanie.
Nie mogliśmy sprawić sami,
by maluszek był tu z nami,
Ale go kochamy przecież!
Może on już jest na świecie?
Tak jak w bajkach – hen, daleko,
za górami i za rzeką…?
trzeba tylko go odnaleźć.

Nie wahali się więc wcale!
Spakowali ciepłe ciuszki,
stertę pieluch, trzy poduszki,
odrzutowy samolocik
(prezent od szalonej cioci),
lalkę, mleko, bukiet bratków,
kaftaników sto (od dziadków),
kocyk w kratkę, kocyk z kotkiem,
tuzin smoczków i grzechotkę,
boćka z pluszu, czapkę w kwiatki,
niespodziankę od sąsiadki,
szampon, mydła, tran, mazidła
i… pognali jak na skrzydłach!

Przyjechali w samą porę,
bo różowy, śmieszny stworek
(cztery kilo i pięć deka)
już się nie mógł ich doczekać.

Kiedy mnie przywieźli z dala,
tata mało nie oszalał,
dziadek po chusteczki latał
i tłumaczył, że ma katar,
wujek szeptał: „Moja klucho!”,
babcia całowała w ucho,
piesek mi przynosił piłkę,
a mamusia, przez pomyłkę ,
kaszką częstowała gości
i wciąż śmiała się z radości.

A co dalej?

Dalej było już zwyczajnie
– raz ciekawie, raz banalnie –
przytulanki i swawole,
rower, wrotki i przedszkole,
bajki, rosół, śnieg i narty,
bałwankowy nochal z marchwi,
czasem mina nadąsana,
bo znów stłukły się kolana,
czasem żarty i chichotki,
figle z tatą, z mamą plotki…

Nic w tym nie ma niezwykłego!
Może tylko prócz jednego –
kiedy widzę gdzieś bociany,
to przytulam się do mamy…
I z uśmiechem myślę o tym,
że choć przez bocianie psoty
nigdy mnie nie miała w brzuszku,
wciąż nosiła mnie w serduszku. "

Autor: Agnieszka Frączek

Długo zbierałam się do napisania tego postu... Powiem szczerze, że ja od jakiegoś już czasu zastanawiam się nad tym, jakby to było gdybyśmy podjęli się adopcji; ostatnio zadziwiły mnie słowa męża, który przy luźnej rozmowie powiedział, że in vitro to ostateczność i jeśli by było już tak, że adopcja by tylko wchodziła w grę, wtedy byśmy się zdecydowali na in vitro, spojrzałam na niego z uwagą i powiedziałam- ja jestem przeciwna tej metodzie, zapytał- jak to, nie chcesz swojego dziecka? Odpowiedziałam- pewnie, że chce, ale nie takim " kosztem", temat się urwał, zaczęliśmy rozmawiać o innych rzeczach, nie wracaliśmy już do tej rozmowy- wydaje mi się, że każde z nas ma pewne lęki, obawy o to, czy jeden drugiego bedzie w stanie zrozumieć- w sensie- mąż bedzie chciał in vitro, a ja adopcję..  długo zastanawiałam się nad słowami, które wypowiedział mój mąż- sądząc po tych słowach, widzę że raczej jest przeciwny adopcji i podejrzewam, że wynika to z nastawienia jego rodziców- a głównie jego matki, która jest przeciwna adopcji... Kilka lat temu, gdy jeszcze nie wiedzieliśmy o naszym problemie, teściowa zapytała mnie, czy zdecydowała bym się na in vitro lub na adopcje, zaskoczyła mnie wtedy totalnie tym pytaniem i odpowiedziałam, że  na ten moment nie umiem jej odpowiedzieć ( wtedy nie zdawałam sobie sprawy z tego, że ta kwestia będzie mnie mogła bezpośrednio dotyczyć)- powiedziałam wymijająco, że nie wiem co życie przyniesie i trudno cokolwiek powiedzieć w obecnej sytuacji ( myślałam, że doczekamy się własnych dzieci, więc nie brałam pod uwage " wyjścia awaryjnego"). Dzisiaj, kiedy minęło kilka lat naszych starań o dziecko, staję twarzą w twarz  z problemem jakim jest niepłodność i pytam co dalej? Wracam pamięcią do tej pamiętnej rozmowy z moją teściowa... Ostatnio przeglądając różne blogi, natrafiłam na piękne słowa, które od tamtego momentu mi towarzyszą, a brzmią tak: " Boże weź się tym zajmij, bo ja nie mam siły..." ( Niby nic wielkiego, a jednak); wiem, że jeszcze wiele przed nami ( wiele już zrobiliśmy w tym temacie), ale jak się to skończy, nie mam pojęcia; szczerze mówiąc, boję się podjąć rozmowę z mężem na temat adopcji- boję się, że bedzie przeciwny temu, choć wiem, że bedzie w stanie pokochać " cudze" dziecko, jak swoje, ale bedzie potrzebował troche czasu żeby oswoić się z całą tą sytuacją... My nadal walczymy, nie złożyliśmy broni- gdzieś tli się ta mała iskierka nadziei, że może w końcu się uda, przecież niejednym też się udało, a nikt nie dawał im najmniejszych szans. Jeśli nic nie wyjdzie z naturalnych starań, nie chcę byśmy byli sami- we dwójkę- kocham dzieci i nie wyobrażam sobie życia bez nich... Myślę, że jeśli mąż przyszedł by do mnie i zapytał o adopcję, bez zastanowienia bym powiedziała, że chciałabym adoptować- choć są pewne obawy- o stan zdrowia dziecka, o cechy odziedziczone po biologicznych rodzicach, o to jak powiemy dziecku, że jest adoptowane, boję się, że mogą mnie przerosnąć te wszystkie oczekiwania i sprawy formalne, jest wiele takich kwestii, nie wiem czy dała bym radę..nie wiem jak będzie, trudno cokolwiek przewidzieć- życie jest nieobliczalne.. zobaczymy jaki plan ma dla nas Bóg i jaką drogę nam wyznaczył...

Obecnie oczekuje na dzień, w którym mam się zgłosić do szpitala na laparoskopię- w tym cyklu nie zrezygnujemy ze starań- kilka dni temu robiłam testy owulacyjne- wyszły piękne 2 kreseczki i pojawiły się objawy owulki, więc nie można było takiej okazji przegapić i odpuścić- my robimy swoje, a jak znowu nic z tego nie wyjdzie, to będzie laparoskopia...