To ja- niepłodna- a raczej bezpłodna...

Wyrok? Bo spiepszyłaś komuś życie, bo ta druga połówka nigdy ( przez Ciebie) nie stanie się prawdziwym- biologicznym ojcem... Pytanie dlaczego,ja? Skoro tak bardzo kocham dzieci i nie wyobrażam sobie bez nich życia; to bardzo niesprawiedliwe- los wyznaczył mi zbyt surową karę, od której nie mogę złożyć zażalenia i od której niestety nie mogę się odwołać... Dlaczego? Dobrze trafiona " kara", bo tak ogromnie boli i rozrywa serce, wypala od środka każda jego część z piekąco- rozrywającym bólem.. to takie niesprawiedliwe!!

Najgorsza z możliwych diagnoz się potwierdziła, choć nikt nie brał tego pod uwagę; myślałam- ok jeden jajowód na pewno jest niedrożny (choć może uda się go udrożnić podczas laparo), ale z lewym wszystko jest w porządku- nic bardziej mylnego...
Kilka godzin po zabiegu, kiedy leżałam na sali pooperacyjnej, przyszedł Pan doktor i zaczął mówić- " niestety, nic nie dało się zrobić, ma Pani oby dwa jajowody niedrożne, podaliśmy 4 razy kontrast i za każdym razem z większym ciśnieniem, lecz nawet nie drgnęło, miała Pani jakieś problemy typu- stany zapalne itp.- mówię, że raczej nigdy nie miałam takich poważniejszych problemów wiążących się z jakimś mocnym stanem zapalnym i że w ogóle, to kiedyś- kilkanaście lat temu, to człowiek nie myślał o dzieciach- wiedział, że w przyszłości chciałby je mieć, człowiek chodził do  ginekologa- przecież już nawet przed ślubem byłam u kilku z nich żeby mieć pewność, że wszystko jest w porządku i można zacząć starać się o dziecko, a z tego wynika, że wszyscy Ci lekarze po prostu mnie zbywali- zapewniali, że wszystko jest ok, a wcale tak nie było, ale nie chce mi się już po raz en-ty o tym pisać, bo nie ma  na to sił- człowiek nie zbagatelizował tej sprawy, podszedł rozsądnie, tylko trafił z tego wynika na nieodpowiednich lekarzy, którzy bądźmy szczerzy- nie przyłożyli się do sprawy, ale tak jak mówiłam- nie będę znów do tego wracać...  Pan dr, po laparoskopii powiedział, że mam bardzo ładną macicę i jajniki, że tam nie ma się do czego przyczepić- nie ma ani polipów, ani oznak endometriozy- czyściutko, jedynym mankamentem są te nieszczęsne jajowody- i kur... de bele, jedne coś a może tak nieźle zaburzyć cały system, który gdyby nie to działał by całkiem ładnie, ale przecież nigdy nie może być dobrze, zawsze jakieś schody muszą być- na co mi ładna macica i jajniki skoro bez sprawnych jajowodów i tak naturalnie nie mogę zajść w ciążę... Przepłakałam pół dnia, po cichu zadzwoniłam do męża ( mimo, że był zakaz używania telefonów komórkowych na sali pooperacyjnej), powiedziałam mu co i jak, zaczął mnie pocieszać, mówić, że damy sobie rade, że mam się nie zamartwiać, że to nie jest koniec świata itd.
Jeśli chodzi o cały zabieg laparoskopii i przygotowania z nią związane, to powiem szczerze, że myślałam, że będzie to wyglądać gorzej- bardzo mocno się bałam- w przeddzień operacji było spotkanie z anestezjologiem, który o wszystko wypytał, powiedziałam mu, że po pierwsze jeśli będę zaintubowana ( a podobno w tym szpitalu, gdzie byłam każdy, kto miał narkozę ogólną był intubowany), to bardzo proszę, aby wyciągnięto mi ja zanim się obudzę, bo chyba dostanę zawału, kiedy się obudze i będę ja miała w buzi; kolejna sprawą było złagodzenie objawów narkozy po operacji- powiedziałam, że źle ja znoszę, bo po mam wymioty i strasznie mnie naciąga, zlecił jakiś specyfik żeby złagodzić nudności; potem było czyszczenie jelit i chodzenie do wc oraz coraz to większy stres, noc nawet przespana; rano dostałam kroplówkę przeciwwymiotną, rzeczy przeniosłam na sale pooperacyjna, został mi założony cewnik, dostałam głupiego Jasia, rozebrałam się, przykryto mnie kołdra i zawieziono na łóżku na sale operacyjną; ta cała asysta już na mnie czekała, pan doktor wyszedł mi na przeciw i zapytał o samopoczucie- powiedziałam mu, że mam stresa i boję się tej rurki,a on się pyta,jakiej rurki, ja mówię do zaintubowania, a on mówi, to pani dużo wie o swoim zabiegu i opowiadam mu o tym, że się boje, że jak sie zbudze z tą rurką, to chyba zawału dostanę, poklepał mnie po ramieniu i powiedział, że bedzie wszystko dobrze, że mam się niczym nie przejmować, przeniosłam się z łóżka na stół operacyjny, gdzie zostały mi założone niebieskie skarpetki i nogi pasami- rzepami przypięte do łóżka, po czym podano mi kroplówkę i pan dr trzymał nad moimi ustami i nosem maske i kazał oddychać, po chwili wstrzyknięto mi narkozę i w sekundzie moje oczy zaczęły się zamykać- kiedy byłam jeszcze świadoma zegar wybijał godzinę 8.15, obudziłam się już po operacji i pielęgniarki mówiły, że jest godz. 9.30, zostałam przewieziona na sale pooperacyjną, gdzie zostałam podłączona do aparatury, a na drugiej ręce miałam mankiet do pomiaru ciśnienia, który co jakiś czas je mierzył; pielęgniarki co jakiś czas dogadały i pytały czy wszystko w porządku; niestety kroplówka przeciw wymiotna na nic się zdała,bo wymiotywalam okropnie, a najgorsze jest to, że tu naciąga,a tutaj rany bolą przy wymiotach, dostałam tabletkę przeciwwymiotną pod język i na chwilkę dolegliwości minęły, lecz po jakims czasie znów sie pojawiły, no i pielęgniarka dała zastrzyk w pośladek, po którym wymioty się zatrzymały, na noc dostałam zastrzyk przeciwbólowy i troche na dobry sen, dlatego noc byla przespana, następnego dnia z rana przyszła rehabilitantka i mieliśmy przejsc z sali pooperacyjnej na naszą sale, ale nie byłam w stanie ustać na nogach, kręciło się w głowie, brało na wymioty i nie byłam w stanie zrobić nawet kroku, mówię- może lepiej na wózku nas przewieźć? Będzie łatwiej- ale pani pow.,ze nie można tak po najmniejszej linii oporu, ale w końcu zostałam przewieziona wózkiem- nie było szans, żeby przejść- od razu pani rehabilitantka pow , że ma kilka razu wstawać, próbować chodzić, bo po wizycie sciagna mi cewnik i trzeba bedzie samemu chodzic do wc- początki były bardzo trudne- w głowie się kręciło i nie szło ustać, ale w końcu małymi kroczkami,jakos sie udało, przyjechał mąż i pomógł mi się wykąpać... Miałam wyjść ze szpitala dzień po operacji, ale nienajlepiej się czułam, no i zostałam jeszcze na noc; dostałam l4 do 15 grudnia, ale coraz intensywniej myślę o wyjeździe do sanatorium, gdzie sa różnego rodzaju zabiegi " na" niepłodność- głównie zabiegi z borowiny, od poniedziałku zaczynam cos robić w tym kierunku, szwy idę ściągać do mojego gina w środę. Na razie odpoczynek, dopiero po Nowym roku usiądziemy i na spokojnie zadecydujemy co dalej- czy idziemy w kierunku in vitro, czy adopcji, czy szukamy kliniki ginekologicznej zajmującej się plastyką narządów rodnych; nie jest to decyzja łatwa, dlatego też nie może być podjęta pochopnie, także u nas Nowy Rok będzie związany z podjęciem odpowiedniej decyzji- co dalej, ale na razie nie ma tematu- odpoczywam będę załatwiać sanatorium