Za dużo wszystkiego w krótkim czasie..

Ostatnie wydarzenia, które miały miejsce, w krótkim okresie czasu, wyssały mnie emocjonalnie, do tego stopnia, że wczoraj pierwszy raz od niepamiętnych czasów zaczęłam płakać... Za dużo tego wszystkiego albo ja za bardzo przejmuje się niektórymi rzeczami ( mój mąż mówi, że zdecydowanie to drugie). Myślałam, że już będzie dobrze, że z wieloma sprawami się pogodziłam, że wiele rzeczy przyjęłam już do swojej wiadomości, że tak po prostu ma być, ale wystarczyło kilka sytuacji, a te moje " zapewnienia" rozsypały się jak puch... nastąpiło osłabienie emocjonalne, które bardzo mocno dały o sobie znać.
A co się do tego przyczyniło? Zaczęło się od jednej kwestii, a skończyło się na kilku i jak na razie, jakoś nie umiem sobie z tym poradzić, ale próbuję... Jak już wcześnej pisałam, zmienił mi się w pracy mój bezpośredni przełożony ( ubolewam nad tym baardzo mocno, bo jak już się trafił ktoś normalny, ludzki, rozumiejący różne sprawy, przemiły, zawsze otwarty na innych itd., to znowu czeka nas zmana); dzisiaj dowiedziałam się, że będzie ją zastępowała kobieta, która była już kiedyś naszym przełożonym, a której ja osobiście nie trawię, a ona w stosunku do mnie była bardzo złośliwa ( kilka lat wcześniej " darłam z nią koty" o wykorzystanie urlopu, bo wmawiała mi, że należy do końca marca stary urlop wybrać, a ja jej wyjechałam z kodeksem pracy i udawadniałam swoją rację- i ja ją miałam- ona brnęła w coś co w ogóle nie było prawdą)- i teraz widzę, jakby wszystko przeciwko mnie, bo wg mnie, gorzej trafić nie mogliśmy, ale co zrobię, jakoś muszę to przetrawić- robić swoje i tyle; kolejną sprawą, która również odbiła się na mnie, było trafienie do szpitala z ostrym zapaleniem płuc mojej chrześniaczki ( jej stan był nienajlepszy)- jak dobrze pójdzie, w piątek lub w sobote zostanie wypisana do domu; kolejna sprawa, to staranie się w pracy, a i tak znajdą się ludzie, którzy pojadą po nas, jak po przysłowiowym psie- miałam ostatnio conajmniej 2 takie sytuacje- jedna, jak zwróciłam uwagę facetowi, który wszedł do mojego miejsca pracy z psem i ten pies zaczął szczekać- grzecznie mu powiedziałam, że tutaj nie wchodzi się z psami,to mnie tak zjechał, że to ja zaczęłam się czuć " winnie", choćbym to ja wykonała jakieś przewinienie- zostałam wtedy bez słowa, ale cała się trzęsłam, bo tupetu ludziom nie brak; druga sytacja- gdy inny pan zarzucał mi, że nie jestem przygotowana do pracy, ze nie mam porozwieszanych wszystkich materiałów, a wszystko było, tylko trzeba było dobrze patrzeć i niekiedy podnieść jedną kartkę żeby zobaczyć pod spodem drugą i trzecią, a owy Pan zaczął opowiadać, że taki i siaki ze mnie pracownik- nie zgodziłam się z nim, w końcu podeszłam do niego i pokazałam mu gdzie to wszystko jest; nienawidzę ludzi, którzy szukają zaczepki i którzy  dopieprzają się do tego, do czego nie powinni- nie chwaląc się, ale widzę czasem różnice między mną, a koleżanką, która pracuje dłużej ode mnie, a wielu rzeczy nie ogarnia; kolejna kwestia, która mnie dobiła, to przełożenie mojego HSG na " za miesiąc", bo jak się okazało- za późno przyszłam do pana dr ( 9 dzień cyklu), znów jeden miesiąc w plecy, znów czekanie i nie wiadomo, czy w przyszłym miesiącu uda się to zrobić, bo może być mnóstwo różnych sytuacji, które sprawią, że to badanie nie będzie wtedy możliwe- ja już się nastawiłam, że pójdę w tym cyklu- powiadomiłam w pracy, że będę potrzebować wolne, a tu taka zmiana planów- do połowy kwietnia mamy się określić czy pojedziemy na wesele, czy nie, jeszcze niedawno byliśmy na tak, ale w obecnej sytuacji, jesteśmy w kropce, bo ja nie wiem czy damy radę- jeśli moje hsg wyjdzie dobrze mam iść na operację, a to prawdopodobnie trafiło by też w maju, kolejna kwestia jest taka, że jak teraz sobie wyliczam, to moja majowa @ właśnie miała by wypaść akurat w te dni wesela ( mają dwudniowe) i wiem, że za bardzo nic bym z zabawy nie miała bo cały czas bym myślała o tym, czy nie przeciekam, czy nie mam plamy itd.; ostatnio, jak gadałam z moją teściową, ta wypaliła: " dziecko, Ty masz depresję"- powiedziałam- nie mamo, po prostu przyszły gorsze dni- każdy je ma, one w końcu miną i znów będzie dobrze...
Informacją, która okazała się apogeum tego wszystkiego, była wiadomość o ciąży moich znajomych, którzy są po ślubie 8 lat- nie wiem czy mieli problemy, czy nie, jedno wiem na pewno, że tak,jak sobie w życiu planują, tak im się to ładnie układa i się spełnia- w moich oczach wygląda to, jak odznacanie kolejnych zaplanowanych zadań z listy, jak wykreślanie z listy zakupowej rzeczy, które już włożyliśmy do koszyka- wiem, miałam się już tym nie przejmować, miałam nie patrzeć na innych i nawet mi się to udawało, ale kiedy znów usłyszałam- całkiem przypadkiem- że ktoś sobie coś zaplanował i tak mu to pięknie wyszło, to mnie chciał dosłownie szlag trafić, bo u nas praktycznie nic z planowania nie wychodzi, bo co z tego, że sobie ładnie, pięknie zaplanujemy, dążymy do tego, przyłożymy się, a i tak nic z tego nie wychodzi- i to mnie najbardziej wkurza, że wszystkie moje plany biorą na łeb na szyję- i nie chodzi mi tu tylko i wyłącznie o samą kwestie starań, ale i o inne aspekty naszego życia; tylu naszych znajomych, którzy też mieli problem już się doczekało, a my?! Ja mam wrażenie, że znając nasze- moje szczęście- my nigdy się nie doczekamy...
Te wszystkie sytuacje przygniotły mnie- upadek pod ciężarem własnego krzyża, którego w takich chwilach nie jestem w stanie unieśc, a ktoś mówił, że Pan Bóg daje nam taki krzyż, który potrafimy unieść i kiedy widzi,że już jest naprawdę źle, przychodzi nam z pomocą....
Wiem, że te moje gorsze dni, to sytacja przejściowa- powiedzcie sami, kto dzisiaj nie ma gorszych dni, każdego coś trapi, każdy ma jakiś problem...
Fajnie mi trafiło, że po pierwsze miałam w tych dniach wolne, a po drugie że akurat padło to w takim momencie mojego życia, że miałam okazję uczestniczyć w rekolekcjach, podczas których były momenty, gdzie powstrzymywałam się od płaczu- jedna z opowieści, która wydarzyła się naprawdę- młoda dziewczyna, zakochuje się w studencie- koledze z roku, razem zaczynają uczęszczać do pewnej grupy modlitewnej, dziewczyna zaczyna się nawracać i w pewnym momencie, gdy chłopak widzi, że ta dziewczyna jest blisko Pana Boga, zrywa z nią, mówi jej, że nie mogą się dalej spotykać, że najlepiej będzie żeby o nim zapomniała, dziewczyna załamuje się, bo wydawało jej się, że chwyciła Pana Boga za nogi, że spotkała mężczyzne swoich marzeń- że będzie on wspaniałym mężem i jeszcze lepszym ojcem, a on ją odrzucił, dziewczyna popadła w mocną depresję, kompletnie się załamała, po jakimś czasie zobaczyła na jednym z portali społecznościowych informację od kolegi jej byłego chłopaka, że ten błaga o modlitwę w jego intencji, że stan tego chłopaka jest krytyczny, dziewczyna bez chwili zawachania zadzwoniła do rodziców chorego chłopaka i zdobyła adres szpitala, w którym leżał, pojechała do niego, kiedy stanęła w drzwiach sali szpitalnej, w której leżał łzy napłynęły jej do oczu- z jednej strony łzy radości, że mogła go zobaczyć, że mogła przy nim być, a z drugiej strony łzy smutku, rozpaczy, bezradności; w końcu chłopak z trudem powiedział: " dlatego z Tobą zerwałem żebyś uniknęła tego trudu, bólu i patrzenia na moje cierpienie, bo zostało mi kilka miesięcy, może nawet dni życia, kochałem i nadal Cię kocham, ale nie zniósłbym tego,jak przeze mnie cierpisz, chciałem Ci tego wszystkiego oszczędzić, byś nie widziała,jak z dnia na dzień opadam z sił i staje się coraz słabszy- chciałem byś zapamiętała mnie z " dobrej" strony- jako silnego, zdrowego mężczyznę, a nie wraka człowieka"- oboję zaczęli płakać, kiedy chłopak zaczął troche lepiej się czuć zaplanowali ślub- miał się odbyć 31 grudnia, ale niestety 25 grudnia chłopak zmarł- kobieta była oczywiście na jego pogrzebie i powiedziała, że wraz z pogrzebem tego chłopaka zamknęła pewien roździał w swoim życiu i zrozumiała, że taka sytuacja po coś była w jej życiu i mimo, że wtedy niewiele z tego rozumiała, teraz patrząc z perspektywy czasu wiele rozumie.
Także wszystko w naszym życiu dzieje się po coś....